Dr Sucharit Bhakdi spędził swoje życie na praktykowaniu, nauczaniu i badaniu mikrobiologii medycznej i chorób zakaźnych.
Od 1990 r. do momentu przejścia na emeryturę w 2012 r. był przewodniczącym Instytutu Mikrobiologii Medycznej i Higieny na Uniwersytecie Johannesa Gutenberga w Moguncji w Niemczech.
Opublikował ponad 300 artykułów naukowych z dziedziny immunologii, bakteriologii, wirusologii i parazytologii. Od 1990 r. do 2012 jako Redaktor Naczelny Medical Microbiology and Immunology, jednego z pierwszych naukowych czasopism z tej dziedziny, założonego przez Roberta Kocha w 1887 roku.
Dr Arne Burkhardt jest patologiem, który wykładał na uniwersytetach w Hamburgu, Bernie i Tybindze.
Był zapraszany na profesury wizytujące/wizyty studyjne w Japonii (Nihon University), Stanach Zjednoczonych (Brookhaven National Institute), Korei, Szwecji, Malezji i Turcji. Przez 18 lat kierował Instytutem Patologii w Reutlingen .
Następnie pracował jako niezależny praktykujący patolog z kontraktami konsultingowymi z laboratoriami w USA.
Burkhardt opublikował ponad 150 artykułów naukowych w niemieckich i międzynarodowych czasopismach naukowych, a także tworzył podręczniki w języku niemieckim, angielskim i japońskim.
Przez wiele lat audytował i certyfikował instytuty patologii w Niemczech.
O SZCZEPIONKACH COVID: DLACZEGO NIE MOGĄ DZIAŁAĆ I NIEZBITE DOWODY NA ICH PRZYCZYNOWĄ ROLĘ W ZGONACH PO SZCZEPIENIU.
Sucharit Bhakdi, MD i Arne Burkhardt, MD Tekst jest pisemnym podsumowaniem prezentacji Bhakdiego i Burkhardta na sympozjum „Doctors for COVID Ethics”, które było transmitowane na żywo 10 grudnia, 2021.
I co bardzo ważne: artykuł w drugiej części wyjaśnia w sposób niezwykle czytelny, dlaczego szczepionki nie mogą chronić przed infekcją: odwieczna walka na argumenty, aby w końcu odróżniać przeciwciała IgG od IgA – macie gotową ściągę dla każdego, kto pluje Wam w twarz i nikt tego argumentu nie odeprze.
Na zdjęciu zrobionym przez mikroskop podczas analizy, macie przykład zmasowanego ataku limfocytów na komórki ofiary – te czarne punkciki.
Przerażająca reakcja układu odpornościowego, którym źle zarządzacie.
Badania histopatologiczne: pacjenci
Przeprowadzono analizy histopatologiczne narządów 15 osób zmarłych po szczepieniu. Wiek, płeć, rejestr szczepień i czas zgonu po szczepieniu każdego pacjenta są wymienione w tabeli.
Następujące obserwacje mają ogromne znaczenie:
– Przed śmiercią tylko 4 z 15 pacjentów było leczonych na OIT przez ponad 2 dni. Większość nigdy nie była hospitalizowana i zmarła w domu (5), na ulicy (1), w pracy (1), w samochodzie (1) lub w domach opieki (1).
Dlatego w większości przypadków interwencja terapeutyczna prawdopodobnie nie wpłynęła znacząco na wyniki sekcji zwłok.
– Ani jeden zgon nie został skojarzony ze szczepieniem przez koronera lub prokuratora; związek ten został ustalony dopiero na podstawie wyników naszej autopsji.
– Początkowo przeprowadzone konwencjonalne sekcje zwłok również nie ujawniły żadnych wyraźnych wskazówek co do możliwej roli szczepień, ponieważ makroskopowy wygląd narządów był ogólnie niezauważalny.
W większości przypadków jako przyczynę zgonu postulowano „rytmogenną niewydolność serca”.
Nasze późniejsze analizy histopatologiczne przyniosły całkowity zwrot. Poniżej znajduje się podsumowanie podstawowych ustaleń.
Badania histopatologiczne: wyniki
Wyniki histopatologiczne o podobnym charakterze wykryto w narządach 14 z 15 zmarłych. Najczęściej dotyczyło to serca (14 z 15 przypadków) i płuc (13 z 15 przypadków).
Zmiany patologiczne obserwowano ponadto w wątrobie (2 przypadki), tarczycy (zapalenie tarczycy Hashimoto, 2 przypadki), gruczołach ślinowych (zespół Sjögrena; 2 przypadki) i mózgu (2 przypadki).
Szereg istotnych aspektów dominował we wszystkich dotkniętych tkankach wszystkich przypadków:
1. zdarzenia zapalne w małych naczyniach krwionośnych (zapalenie śródbłonka), charakteryzujące się dużą ilością limfocytów i sekwestrowanych, martwych komórek śródbłonka w świetle naczynia;
2. rozległe okołonaczyniowe nagromadzenie limfocytów T;
3. masywny naciek limfocytarny okolicznych narządów nielimfatycznych lub tkanki
limfocytami. Infiltracja limfocytów czasami występowała w połączeniu z intensywną aktywacją limfocytów i tworzeniem pęcherzyków. Tam, gdzie były obecne, towarzyszyło im zwykle zniszczenie tkanek.
Ta kombinacja wieloogniskowej patologii zdominowanej przez limfocyty T, która wyraźnie odzwierciedla proces autoataku immunologicznego, nie ma precedensu.
Ponieważ szczepienie było wspólnym mianownikiem wszystkich przypadków, nie ma wątpliwości, że było to przyczyną samozniszczenia tych zmarłych osób.
Wniosek
Analiza histopatologiczna wykazała wyraźne dowody na występowanie patologii autoimmunologicznej podobnej do szczepionki w wielu narządach. Oczywiste jest, że u wszystkich osób należy oczekiwać, że niezliczone zdarzenia niepożądane
wynikające z takich procesów autonapadowych wystąpią bardzo często, szczególnie po szczepieniach przypominających. Bez wątpienia wstrzyknięcie opartych na genach szczepionek przeciw COVID-19 naraża na ryzyko choroby i śmierci.
Zauważamy, że wśród tych przypadków reprezentowane są zarówno szczepionki oparte na mRNA, jak i wektorowe, podobnie jak wszyscy czterej główni producenci.
Dlaczego szczepionki nie chronią przed infekcją
Podstawowym błędem leżącym u podstaw opracowania szczepionek COVID-19 było zaniedbanie funkcjonalnego rozróżnienia między dwiema głównymi kategoriami przeciwciał, które organizm wytwarza w celu ochrony przed patogennymi drobnoustrojami.
Pierwsza kategoria (wydzielnicze IgA) jest produkowana przez komórki odpornościowe (limfocyty), które znajdują się bezpośrednio pod błonami śluzowymi wyścielającymi drogi oddechowe i jelitowe.
Przeciwciała wytwarzane przez te limfocyty są wydzielane przez i na powierzchnię błon śluzowych.
Te przeciwciała są zatem na miejscu, aby spotkać wirusy przenoszone przez powietrze i mogą być w stanie zapobiegać wiązaniu wirusa i infekcji komórek.
Druga kategoria przeciwciał (IgG i krążące IgA) występuje w krwiobiegu. Te przeciwciała chronią narządy wewnętrzne organizmu przed czynnikami zakaźnymi, które próbują rozprzestrzeniać się przez krwioobieg.
Szczepionki wstrzykiwane do mięśnia – tj. do wnętrza ciała – będą indukować tylko IgG i krążące IgA, a nie sekrecyjne IgA.
Takie przeciwciała nie mogą i nie będą skutecznie chronić błon śluzowych przed zakażeniem SARS-CoV-2.
Tak więc obserwowane obecnie „przełomowe infekcje” wśród zaszczepionych osób jedynie potwierdzają fundamentalne wady konstrukcyjne szczepionek.
Pomiary przeciwciał we krwi nigdy nie mogą dostarczyć informacji o prawdziwym stanie odporności na infekcje dróg oddechowych.
W ostatnich publikacjach naukowych doniesiono o niezdolności przeciwciał indukowanych szczepionką do zapobiegania zakażeniom koronawirusem.
Szczepionki mogą wywołać samozniszczenie
Naturalna infekcja SARS-CoV-2 (koronawirusem) u większości osób pozostanie zlokalizowana w drogach oddechowych.
W przeciwieństwie do tego, szczepionki powodują, że komórki głęboko w naszym ciele wyrażają wirusowe białko kolca, czego nigdy nie miały robić z natury.
Każda komórka, która wyraża ten obcy antygen, zostanie zaatakowana przez układ odpornościowy, który będzie obejmował zarówno przeciwciała IgG, jak i cytotoksyczne limfocyty.
Może to wystąpić w każdym narządzie. Widzimy teraz, że u wielu młodych ludzi serce jest dotknięte chorobą, co prowadzi do zapalenia mięśnia sercowego, a nawet nagłego zatrzymania akcji serca i śmierci.
Jak i dlaczego takie tragedie mogą być przyczynowo powiązane ze szczepieniami, pozostawało kwestią przypuszczeń, ponieważ brakowało dowodów naukowych. Ta sytuacja została teraz naprawiona.
Autor; Roman Pleszyński
______________________________
