Ponieważ wielu pacjentów otrzymało pierwszą i drugą dawkę szczepionek COVID-19, w wielu krajach wprowadzane są dodatkowe dawki przypominające. Biorąc pod uwagę, że nie przeprowadzono żadnych badań klinicznych z więcej niż dwoma wstrzyknięciami jakiejkolwiek szczepionki, ważne jest, aby lekarze i pacjenci zrozumieli, w jaki sposób szczepionki oddziałują na układ odpornościowy i jakie są implikacje dla zastrzyków przypominających.
Jak dotąd lekarze i pacjenci mający do czynienia z informacjami na temat skutków ubocznych szczepionki COVID są zazwyczaj pewni, że korzyści ze szczepienia COVID-19 przewyższają ryzyko. Rządy, przemysł farmaceutyczny, organy regulacyjne i media informują populacje, że większość zdarzeń niepożądanych ma charakter łagodny i przemijający, z poważnymi powikłaniami tylko u niewielkiej grupy odbiorców szczepionek.
Większość pacjentów nie zdaje sobie jednak sprawy, że wśród odpowiednich ekspertów naukowych taki pogląd nie jest tak chętnie podzielany.
Wybitni niezależni naukowcy i badacze z dziedziny immunologii i mikrobiologii piszą do medycznych organów regulacyjnych od początku 2021 r. [3] ostrzeżenia przed krzepnięciem krwi i krwawieniem związanym ze szczepionką, a także, że oficjalne dane dotyczące nieprawidłowości krwi po szczepieniu prawdopodobnie stanowią „tylko wierzchołek ogromnej góry lodowej” [4].
Ostrzeżenia tych naukowców były wcześniejsze niż zawieszenie szczepionek na całym świecie z powodu ostrej choroby spowodowanej nieprawidłowym krzepnięciem krwi po szczepieniu. Ostrzeżenia były oparte na ugruntowanej nauce immunologicznej, zastosowanej do nowego mechanizmu działania opartego na genach szczepionek COVID-19.
Teraz, ponad sześć miesięcy później, nowe odkrycia w immunologii SARS-CoV-2 [5] dogoniły pospieszny harmonogram szczepień, potwierdzając i przedłużając wcześniejsze ostrzeżenia ekspertów. Dobrą wiadomością jest to, że jesteśmy bardziej i wszechstronnie chronieni przed COVID-19 dzięki naszej wcześniej istniejącej odporności, niż to wcześniej sądzono.
Z drugiej strony, ta wcześniej istniejąca odporność zwiększa ryzyko, że szczepionki COVID-19 wywołają krzepnięcie krwi i/lub nieszczelność naczyń krwionośnych. Należy się spodziewać, że ryzyko to będzie rosło wraz z każdym ponownym szczepieniem. Uszkodzenie naszych naczyń krwionośnych wywołane przez szczepionkę raczej nie będzie rzadkie.
Być może najistotniejszym odkryciem jest to, że ze względu na rozpoznanie rozległej odpowiedzi przeciwciał typu pamięciowego na SARS-CoV-2 można oczekiwać, że przeciwciała indukowane przez szczepionki COVID-19 aktywują tak zwany układ dopełniacza.
Może to spowodować zniszczenie każdej komórki, która wytwarza białko szczytowe SARS-CoV-2, szczególnie w układzie krążenia. Jeśli tak się stanie ze śródbłonkiem, czyli warstwą komórek wyścielającą wewnętrzne powierzchnie naszych naczyń krwionośnych, wtedy te naczynia mogą zacząć przeciekać [6] i utworzą się skrzepy.
Biorąc pod uwagę, że badania z 2021 r. wykazały, że białko kolca przedostaje się do krwiobiegu wkrótce po szczepieniu [5], to niebezpieczne zaangażowanie śródbłonka w wytwarzanie kolców jest bardzo prawdopodobne i należy się tego spodziewać.
Jakkolwiek surowe mogą być te medyczne realia, dobrą prognozą jest to, że ten sam profil przeciwciał, wraz z wcześniej udokumentowaną odpornością komórek T [7–11], chroni około 99% populacji przed zagrażającymi życiu zakażeniami SARS-CoV-2. Wiąże się to ze znanym faktem, że ponad 99% ludzi jest bezpiecznych przed śmiercią z powodu COVID-19 [12–14]. Implikacje dla lekarzy i pacjentów są następujące:
1. Szczepienie przeciwko COVID-19 jest niepotrzebne. Populacje są chronione przez ich układ odpornościowy przed COVID-19. Dotyczy to SARS-CoV-2 we wszystkich jego wariantach.
2. Zastrzyki przypominające są wyjątkowo niebezpieczne, w sposób niespotykany w historii szczepionek. Dzieje się tak, ponieważ wielokrotne wzmacnianie odpowiedzi immunologicznej wielokrotnie zwiększa intensywność ataku na samego siebie. Ważną kwestią dla pacjentów jest to, że ci, którzy byli już zaszczepieni przeciwko COVID-19 i których zdrowie pozostaje nienaruszone, mogą uchronić się przed poważnymi szkodami poprzez zaprzestanie dalszych szczepień.
Aby uzyskać szczegółowe wyjaśnienie nauki stojącej za tymi interakcjami między szczepionką a odpornością, przeczytaj Część II. Implikacje dla lekarzy i pacjentów omówiono w części III.
2. W całości: Wyjaśnienie nowych ustaleń dotyczących immunologii szczepionki SARS-CoV-2 i COVID-19.
2.1. Jak i dlaczego szczepionki COVID-19 wywołują atak immunologiczny na ściany naczyń krwionośnych. Co jest nie tak z zastrzykami przypominającymi?
Do niedawna profil immunologiczny szczepionek COVID-19 i COVID-19 nie był w pełni scharakteryzowany. Chociaż wiemy od połowy 2020 r., że istnieje solidna i trwała odporność komórek T pamięci na SARS-CoV-2 [7–11] obraz przeciwciał był mniej wyraźny.
Teraz jednak zbieżność dowodów z recenzowanych badań opublikowanych w 2021 r. pokazuje, że istniejąca wcześniej odporność na SARS-CoV-2 obejmuje nie tylko komórki T, ale także przeciwciała pamięciowe u 99% badanych osób.
Dwie publikacje z 2020 r. ostrzegają przed prawdopodobieństwem, że odpowiedź immunologiczna na szczepionkę będzie również obejmować ważny i silny składnik zwany układem dopełniacza. Ma to poważne konsekwencje dla analizy ryzyka i korzyści szczepionek.
Najważniejsze badania stojące za tymi ostatnimi wydarzeniami to:
1. Ogata i in. [15] pokazujące, że białko wypustek SARS-CoV-2 krąży w krwiobiegu wkrótce po szczepieniu szczepionką mRNA. Stanowi to przekonujący dowód na to, że cząsteczki białka kolczastego są wytwarzane przez komórki mające kontakt z krwią. Komórki śródbłonka wyściełające ściany naczyń krwionośnych naturalnie są głównymi kandydatami.
2. Amanat i in. [16], Ogata i in. [15] oraz Wisnewski i in. [17], którzy stwierdzili, że krążące przeciwciała IgG i IgA specyficzne dla SARS-CoV-2 stały się wykrywalne w ciągu 1-2 tygodni po szczepieniu mRNA. Ta wczesna odpowiedź wskazuje na pamięć immunologiczną — można ją wywołać jedynie poprzez ponowną stymulację wcześniej istniejących komórek odpornościowych.
3. Gallaisa i in. [18], który dostarczył danych zgodnych z odpowiedzią przeciwciał typu pamięciowego u ponad 99% badanych osób po pierwszym kontakcie z wirusem SARS-CoV 2.
4. Wiśniewski i in. [17]. To odkrycie podkreśla bezpośrednie niebezpieczeństwa ponownego szczepienia.
5. Magro i in. [19,20] pokazują, że po wejściu do krwiobiegu białko kolczaste kieruje atak dopełniacza na wyściółkę naczyń wewnętrznych, powodując uszkodzenie i nieszczelność naczyń krwionośnych.
Poniżej znajduje się wyjaśnienie podstawowej immunologii dla laików.
2.2. Zaktualizowany profil odpornościowy COVID-19 i jego szczepionek
Co ważne dla szczepienia COVID-19, odkrycia z 2021 r. ujawniają, że wirus SARS-CoV-2 odpowiedzialny za COVID-19 nie jest tak naprawdę nowy w naszym układzie odpornościowym. Odkrycie, że przeważająca większość ludzi wykazuje profil przeciwciał typu pamięciowego w stosunku do szczepionek COVID-19, dowodzi, że nasz układ odpornościowy widział wcześniej wirusy podobne do SARS-CoV-2.
W rezultacie nasze ciała przechowują pamięć immunologiczną tej rodziny wirusów, dzięki czemu możemy walczyć szybciej i z większą mocą, gdy następnym razem spotkamy się z podobnym wirusem. Ponieważ SARS-Cov-2 należy do rodziny koronawirusów, wskazuje to, że posiadamy trwałą odporność krzyżową wynikającą z wcześniejszej ekspozycji na inne koronawirusy, takie jak koronawirusy z przeziębienia, które są szeroko rozpowszechnione na całym świecie.
Mówiąc prosto, ten stan immunologiczny jest zgodny z dobrze udokumentowaną rzeczywistością, że wskaźnik śmiertelności infekcji w przypadku COVID-19 wynosi 0,15-0,2% na całym świecie [12–14]. Jak dobrze wiadomo, zakażenie COVID-19 przebiega śmiertelnie tylko u tych, którzy są osłabieni wiekiem i istotnymi chorobami współistniejącymi. Innymi słowy, COVID-19 nie jest śmiertelny dla >99,8% światowej populacji. Ta sama liczba jest wyższa – 99,9% w młodym i średnim wieku. Te statystyki odzwierciedlają fakt, że ochronna odporność krzyżowa jest normą światową.
2.3. Słowo o kolejnych zakażeniach.
Ale co z drugą i trzecią falą „przypadków”, w tym z Delty i innych wariantów, na całym świecie? Ważne jest, aby zrozumieć, że „przypadek” COVID-19, zgodnie z obecną definicją, nie oznacza choroby. W bezprecedensowym stopniu w historii medycyny, zamiast odnosić się do rzeczywistej choroby, termin „choroba” został zmieszany z niczym więcej niż pozytywnym wynikiem testu reakcji łańcuchowej polimerazy (PCR).
Chociaż testy PCR są przydatne w badaniach laboratoryjnych i jako narzędzia diagnostyczne, gdy są starannie wykonywane, nie są wiarygodne ani odpowiednie, gdy są używane w izolacji, ani gdy nie są ustawione na wyjątkowo wysoką czułość lub stosowane w słabo wyszkolonych rękach, jak miało to miejsce w przypadku COVID-19 .
Od dawna wiadomo, że poleganie wyłącznie na testach PCR w celu zdefiniowania medycznych „przypadków” i przyczyn zgonu skutkuje „nadmierną diagnozą, nadmiernym leczeniem i zwiększonymi kosztami opieki zdrowotnej” [21]. Na przykład, gdyby do diagnozowania zakażenia biegunkowym patogenem Clostridium difficile (CD) zastosowano sam PCR, natychmiast pojawiłaby się epidemia CD.
Na podstawie wyników PCR odkrylibyśmy, że 50% osób objętych opieką długoterminową i 15% hospitalizowanych z jakiegokolwiek powodu to „przypadki” CD [22]. Zamiast umrzeć z jakiejkolwiek przyczyny, po pozytywnym teście PCR na CD, byłyby rejestrowane jako „śmierć na CD”. Liczba ta mogłaby zbliżyć się do 100%, gdyby testy PCR były wykonywane przy wysokich czułościach lub wysokich progach cyklicznych, rutynowo stosowanych podczas testowania na COVID-19, w których czułość testu została dokręcona do bezsensownych skrajności [23].
Co więcej, nawet gdybyśmy zaakceptowali sam PCR jako narzędzie odpowiednie diagnostycznie – a zatem dużą liczbę „przypadków”, które generuje – nadal mielibyśmy bardzo niski wskaźnik śmiertelności infekcji dla COVID-19. To raczej potwierdza, niż zaprzecza rzeczywistości, że SARS-CoV-2 nie stanowi znaczącego zagrożenia dla immunokompetentnych. Krótko mówiąc, dzięki odporności populacyjnej dla zdecydowanej większości z nas „przypadek” nie jest równoznaczny z ciężką chorobą.
2.4. Cztery problemy immunologiczne ze szczepionkami przeciw COVID-19
Chociaż obecnie wyraźnie ustalona powszechna odporność krzyżowa przeciwko SARS-CoV-2 sugeruje, że większość z nas jest bezpieczna przed ciężką chorobą COVID-19, oznacza to również, że jesteśmy podatni na szkody wywoływane przez szczepionki oparte na genach.
Ze względu na przywrócenie odporności na wirusa, szczepienie spowoduje, że nasz układ odpornościowy będzie walczył agresywnie nie tylko z białkiem kolczastym SARS-CoV-2, ale także z nami samymi. Należy oczekiwać, że ten szkodliwy atak autoimmunologiczny będzie się nasilał z każdym powtórzonym wstrzyknięciem.
Interakcja technologii szczepionek COVID-19 z układem odpornościowym stwarza następujące cztery konkretne problemy:
1. Latanie pod radarem układu odpornościowego z kodem genetycznym szczepionki
2. Dostarczanie białka kolczastego do krwioobiegu
3. Indukowanie ataku immunologicznego na wyściółkę naczyń krwionośnych
4. Zwiększenie nasilenia naturalnej infekcji
2.4.1. Latanie pod radarem układu odpornościowego z kodem genetycznym szczepionki
Szczepionki COVID-19 nie są antygenami białkowymi, ale genetycznym planem dla antygenu białka kolczastego SARS-CoV-2. Plan ten ma postać mRNA lub DNA, które po szczepieniu wnikają do komórek naszego organizmu i instruują te komórki, aby wyprodukowały białko kolca. Białko kolczaste następnie wystaje z komórki i indukuje tworzenie przeciwciał. W odpowiedzi układ odpornościowy zareaguje nie tylko z białkiem kolczastym, ale zaatakuje i spróbuje zniszczyć całą komórkę.
Zasadnicza różnica między konwencjonalną szczepionką z żywym wirusem a opartą na genach szczepionką przeciw COVID – a w szczególności szczepionką mRNA – polega na tym, że ta ostatnia nie zawiera żadnych antygenów białkowych; zamiast tego zawiera jedynie plan ich syntezy w zainfekowanych komórkach.
Dlatego, jeśli taka szczepionka zostanie wstrzyknięta osobie z przeciwciałami i istniejącą odpornością komórek T, cząsteczki szczepionki „przelecą pod radarem” obrony przeciwciał i bez przeszkód dotrą do komórek naszego ciała.
Komórki wytworzą białko kolca, a następnie zostaną zaatakowane i zniszczone przez zabójcze komórki T. Przeciwciała, zamiast zapobiegać rzezi, przyłączą się również poprzez wiązanie się z białkiem wypustkowym związanym z komórką i kierując układem dopełniacza (patrz dalej) i innymi efektorowymi mechanizmami odpornościowymi przeciwko tym komórkom.
Co ważne, przed COVID ta ryzykowna technologia szczepionek opartych na genach nigdy wcześniej nie była stosowana przeciwko chorobom zakaźnym na szeroką skalę i jest z natury eksperymentalna. Program szczepień COVID-19 jest zatem największym eksperymentem na ludziach, jaki kiedykolwiek przeprowadzono w historii.
2.4.2. Dostarczanie białka kolczastego do krwioobiegu
Strasznym niebezpieczeństwem szczepionek COVID-19 jest to, że białka kolczaste wytwarzane przez niezliczone komórki śródbłonka, tj. najbardziej wewnętrzne komórki wyściełające ściany naczyń krwionośnych, zostaną wyeksportowane na powierzchnię komórki i będą wystawać bezpośrednio do krwiobiegu.
Co więcej, część tych kolców zostanie odcięta podczas ich przechodzenia do świata zewnętrznego. Spadną z komórek do krwiobiegu, a następnie połączą się ze swoimi receptorami na innych komórkach śródbłonka w odległych miejscach.
Podczas gdy na początku kampanii szczepień w 2020 r. nie było wiadomo, w jakim stopniu szczepionki COVID dostały się do krwioobiegu, dane ludzkie z 2021 r. ujawniają, że białko kolce pojawia się w krążeniu już w dniu wstrzyknięcia [15].
Podobnie badania na zwierzętach przedłożone przez firmę Pfizer rządowi japońskiemu [24] odkryły, że szczepionka pojawia się w krążeniu w ciągu 15 minut od wstrzyknięcia domięśniowego, osiągając maksymalne stężenie w osoczu w ciągu zaledwie dwóch godzin. Bardzo wysokie poziomy zostały następnie zarejestrowane w wątrobie, śledzionie, nadnerczach i jajnikach.
Składniki szczepionki zaobserwowano również w ośrodkowym układzie nerwowym (mózgu i rdzeniu kręgowym), aczkolwiek w niższych stężeniach. Tak szeroko rozpowszechniona dystrybucja w organizmie za pośrednictwem krwioobiegu jest wyczynem, którego zwykle nie osiąga wirus SARS-CoV-2.
2.4.2.1. Pytania otwarte w trwającym eksperymencie
Ale jak w ogóle cząsteczki szczepionki COVID-19 dostają się do krążenia? Szczepionka jest wstrzykiwana domięśniowo, a cząsteczki szczepionki są zbyt duże, aby biernie dyfundować przez ściany naczyń krwionośnych.
Najwyraźniej szczepionki będą podążać konwencjonalną, stosunkowo czasochłonną ścieżką, która prowadzi je przez drenujące węzły chłonne do krążenia krwi. Ale należy uważać na dodatkowo dwie możliwości bardzo szybkiego wejścia do krwiobiegu.
Pierwszym z nich jest bezpośrednie wychwytywanie przez naczynia uszkodzone podczas wprowadzania igły. Po drugie, możliwe jest, że cząsteczki szczepionki przechodzą „transcytozę”, proces, który umożliwia transport dużych cząsteczek przez nienaruszone warstwy komórek.
Jakkolwiek by nie było, chociaż firma Pfizer wiedziała przed rozpoczęciem badań klinicznych, że ich szczepionka szybko dotarła do krwiobiegu, albo nie przekazała tych ustaleń organom nadzoru medycznego w Europie, USA i innych krajach zachodnich, albo organy regulacyjne nie podjęły działań w tej sprawie [25].
Jest to krytyczne przeoczenie, jeśli chodzi o bezpieczeństwo pacjentów. Biorąc pod uwagę, że szczepionki oparte na genach indukują komórki organizmu, aby stały się celami immunologicznymi, miejsce, w którym ma to miejsce, ma krytyczne znaczenie. Chociaż śmierć komórek za pośrednictwem układu odpornościowego nigdy nie jest korzystna, jest szczególnie szkodliwa i niebezpieczna, jeśli wpływa na ściany naczyń krwionośnych.
2.4.3. Atakowanie ścian naczyń: krzepnięcie i nieszczelne naczynia.
Chociaż wszystkie szczepionki mają na celu stymulowanie odpowiedzi immunologicznej, nie wszystkie odpowiedzi immunologiczne są sobie równe. Niektóre są bezpieczne i dobrze modulowane, podczas gdy inne mogą zostać źle skierowane i wymknąć się spod kontroli. Reakcje immunologiczne są problematyczne, gdy atakują własny organizm, jak w warunkach autoimmunologicznych i/lub gdy są nadmiernie intensywne i ciężkie.
Szczepionki COVID-19 wywołują problematyczną odporność na oba kluczowe sposoby. Po pierwsze, można oczekiwać, że mobilizują one odpowiedź immunologiczną na siebie przeciwko komórkom śródbłonka wyścielającym ściany naczyń krwionośnych. Po drugie, poprzez wzmocnienie odporności na SARS-CoV-2 można oczekiwać, że będą wywoływać coraz bardziej agresywną odpowiedź z każdym podaniem szczepionki.
Aby zrozumieć realia tych procesów, należy najpierw zrozumieć podstawy odpowiedzi immunologicznej.
Istnieją trzy kluczowe elementy układu odpornościowego związane z ryzykiem związanym ze szczepionkami COVID-19: limfocyty T, przeciwciała i kaskada dopełniacza.
2.4.3.1. komórki T.
Gdy komórki organizmu zostaną zainfekowane wirusem, komórki odpornościowe znane jako cytotoksyczne komórki T lub komórki T- zabójcze atakują i niszczą zakażone komórki. Uniemożliwia to zainfekowanym komórkom replikację wirusa i rozprzestrzenianie się infekcji w całym ciele. Po zakończeniu początkowej walki z pewnym patogenem, niektóre ze specjalnie przystosowanych komórek T wchodzą w stan uśpienia, aby stać się komórkami T pamięci.
W przypadku ponownego napotkania tego samego wirusa, te uśpione komórki T mogą zostać szybko przebudzone i rozmnożone, aby następnym razem uzyskać szybszą i bardziej energiczną reakcję. Znana jako reakcja wtórna lub odpowiedź typu pamięciowego, pojawia się również w przypadku wirusów, które nie są dokładnie takie same, jak te, które napotkano na początku, ale wystarczająco podobne, aby można je było rozpoznać. To ostatnie zjawisko określa się mianem odporności krzyżowej.
Od połowy 2020 roku wiadomo, że przed SARS-CoV-2 chronią nas reaktywne krzyżowo komórki T pamięci [7–11].
Podobnie jak w przypadku przeciwciał, opiera się to na wcześniejszych kontaktach z koronawirusami przeziębienia i wirusem SARS u niewielkiej liczby osób. Stwierdzono, że takie wcześniejsze doświadczenia nadają „solidĄ” [7] i trwałą odporność krzyżową komórek T na COVID-19. Wiadomo, że pamięć komórek T dla wirusa SARS trwa co najmniej 17 lat [7], ale prawdopodobnie trwa całe życie.
2.4.3.2. Przeciwciała
Przed nowymi odkryciami z 2021 r. obawy naukowców dotyczące krzepnięcia i krwawienia opierały się głównie na przewidywaniu, że zabójcze komórki T zaatakują komórki śródbłonka wytwarzające kolce, powodując zmiany wyściółki naczyń i promując skrzepy krwi. Chociaż ten mechanizm pozostaje aktualny, teraz wiemy, że przeciwciała typu pamięciowego dołącza również do ataku na ściany naczyń.
Podczas gdy zabójcze limfocyty T atakują swoje cele z komórki do komórki, przeciwciała są białkami, które wywierają swój wpływ poprzez wiązanie się ze strukturami sygnaturowymi na powierzchni patogenu, znanymi jako epitopy. Zamiast niszczyć komórki bezpośrednio, po przyłączeniu do epitopu, przeciwciała pomagają pokonać najeźdźców, „wzywając kawalerię” na zakażone komórki.
Prowadzi to do drugiego procesu, w którym komórki pokryte wirusowymi kolcami nieumyślnie zostaną zaatakowane przez układ odpornościowy. „Wezwanie kawalerii” oznacza, że przeciwciała przyłączone do nienaturalnie utworzonych kolców wywołają aktywację układu dopełniacza, co z kolei spowoduje zmasowany atak na komórki śródbłonka.
Co ważne dla rozszyfrowania ostatnich odkryć dotyczących odporności na SARS-CoV-2, gdy układ odpornościowy po raz pierwszy napotyka nowy patogen, muszą powstać nowe przeciwciała w kształcie zdolnym do wiązania się z epitopami tego patogenu (przez komórki odpornościowe znane jako komórki B ).
Produkcja przeciwciał po raz pierwszy jest powolna i trwa około czterech tygodni. Jeśli jednak ten sam patogen lub rodzina patogenów ponownie zaatakuje, przeciwciała typu pamięciowego są wytwarzane szybciej, w ciągu jednego do dwóch tygodni. To kardynalny znak, że układ odpornościowy widział już wcześniej ten patogen.
Inna definiująca cecha odpowiedzi przeciwciał pamięciowych dotyczy kolejności, w jakiej wytwarzane są podtypy przeciwciał. Jeśli patogen jest nowy, IgM jest pierwszym typem przeciwciała, który pojawia się na scenie. Po nim następują IgG i IgA. Jednak następnym razem, gdy pojawi się patogen, IgG i IgA pojawią się jako pierwsze, co oznacza, że wirus lub jego krewni zaatakowali już wcześniej.
Co ważne, dokładnie to widzimy w przypadku COVID-19.
Kilka grup badawczych stwierdziło w 2021 r., że po pierwszej ekspozycji na SARS-CoV-2 i po szczepieniu COVID-19 odpowiedź przeciwciał była charakterystyczna dla typu pamięci, zarówno ze względu na czas, jak i charakter mierzonych przeciwciał. [15-17] W rezultacie wiemy teraz, że nasz układ odpornościowy rozpoznaje SARS-CoV-2 na pierwszy rzut oka, nawet „przy najmniejszym prowokacji wirusowej” [5]. Innymi słowy, SARS-CoV-2 nie jest nowym koronawirusem.
W odniesieniu do wariantów i zapotrzebowania na zastrzyki przypominające, komórki pamięci B, podobnie jak komórki pamięci T, mogą rozpoznawać nie tylko określonego wirusa, ale całą rodzinę wirusów niosących pokrewne epitopy. Nic więc dziwnego,że komórki B pamięci rozpoznają SARS-CoV-2 z przeziębienia.
Dzięki odporności krzyżowej ci silni, bliżsi krewni SARS-CoV-2 w postaci wariantów nie będą stanowić przeszkody dla naszej odpowiedzi przeciwciał. Rosnące „przypadki”, hospitalizacje i zgony przypisywane wariantowi Delta i innym wariantom są zatem prawie na pewno napędzane przez fałszywie dodatnie wyniki PCR i błędną klasyfikację niż przez prawdziwy wzrost choroby COVID-19.
Rzeczywiście, zgodnie z danymi Public Health England, wariant Delta nie jest śmiertelny u osób poniżej 50 roku życia i jest o połowę mniej śmiertelny niż wcześniejsze szczepy w starszych grupach wiekowych [26].
Ale dlaczego krążące przeciwciała przeciwko SARS-CoV-2 nie były wcześniej wykrywane w populacjach?
Odpowiedź jest taka, że ani przeciwciała, ani komórki T związane z odpowiedzią typu pamięciowego nie krążą w krwiobiegu. Gdy nie są już potrzebne, stają się uśpione, istniejąc jako samo wspomnienie. O ile nie zostaną wywołane przez ponowne narażenie na wirusa, pozostają niewidoczne w krwioobiegu. Uśpione przeciwciała będą jednak gotowe i czekają na reaktywację i wywołanie kawalerii na białku kolcowym w postaci kaskady dopełniacza.
2.4.3.3. Uzupełnienie
Ostatnie odkrycia wskazują, że aktywacja dopełniacza jest poważnym problemem w odniesieniu do interakcji szczepionki COVID-19 z odpornością. W świetle nowo scharakteryzowanej odpowiedzi przeciwciał na SARS-CoV-2, gdy przeciwciała przyczepiają się do komórek śródbłonka wytwarzających wypustki na ścianach naczyń po podaniu szczepionki, można oczekiwać, że aktywowane białka dopełniacza przyczepiają się do komórek śródbłonka i perforują ich błony komórkowe [27,28].
Następująca śmierć komórek śródbłonka odsłoni tkankę pod nabłonkiem, co zainicjuje dwa znaczące zdarzenia.
Spowoduje krzepnięcie krwi i spowoduje przeciekanie ścian naczyń [6]. Ten patogenny mechanizm został udokumentowany w biopsjach pobranych od pacjentów zakażonych SARS-CoV-2 [19,29]. Badania te opisały „zespół katastrofalnego uszkodzenia mikronaczyniowego, w którym pośredniczy aktywacja dopełniacza” [29] jako część odpowiedzi immunologicznej białka szczytowego SARS-CoV-2. Właśnie tę odpowiedź immunologiczną starają się wywołać szczepionki COVID-19.
Takie interakcje między szczepionką a odpornością są zgodne ze zdarzeniami niepożądanymi obejmującymi widoczne pęknięcie naczyń włosowatych pod skórą, które zostały udokumentowane i zgłoszone po szczepieniu przeciwko COVID-19 [30–33].
2.4.3.4. Nieszczelne naczynia — obietnica strzałów wspomagających
Biorąc pod uwagę, że zastrzyki przypominające wielokrotnie wzmacniają odpowiedź immunologiczną na białko kolca, będą stopniowo zwiększać atak immunologiczny na siebie, w tym wzmacniając uszkodzenia ścian naczyń krwionośnych za pośrednictwem dopełniacza.
Z klinicznego punktu widzenia, im większy wyciek z naczyń i krzepnięcie, które następnie występuje, tym większe prawdopodobieństwo, że narządy zaopatrywane przez dotknięty przepływ krwi ulegną uszkodzeniu. Od udaru przez zawał serca po zakrzepicę żył mózgowych, objawy mogą obejmować śmierć, bóle głowy, nudności i wymioty, z których wszystkie silnie wywołują niepożądane reakcje na szczepionki COVID-19 [2].
Oprócz uszkodzeń spowodowanych samym wyciekiem i krzepnięciem, możliwe jest również, że sama szczepionka może przedostać się do okolicznych narządów i tkanek. Jeśli tak się stanie, komórki tych organów same zaczną wytwarzać białko kolczaste i zostaną zaatakowane w taki sam sposób, jak ściany naczyń.
Można spodziewać się uszkodzeń głównych narządów, takich jak płuca, jajniki, łożysko i serce, których nasilenie i częstotliwość będą wzrastać w miarę wprowadzania dawek przypominających.
2.4.4. Zwiększenie ciężkości zakażenia dzikim koronawirusem
Wreszcie, podobnie jak w przypadku wirusa Dengi i kilku innych wirusów [34], przeciwciała przeciwko koronawirusom mogą ostatecznie zaostrzyć chorobę, a nie ją łagodzić. Nazywa się to nasileniem choroby zależnym od przeciwciał.
Mechanizmy leżące u podstaw pozostają do wyjaśnienia, ale już teraz jest jasne, że efekty netto są poważnie szkodliwe.
Próby opracowania szczepionek przeciwko oryginalnemu wirusowi SARS, który jest blisko spokrewniony z SARS-CoV-2, wielokrotnie kończyły się niepowodzeniem ze względu na zależne od przeciwciał nasilenie choroby [35–37].
Szczepionki indukowały przeciwciała, ale kiedy zaszczepione zwierzęta zostały następnie zakażone wirusem typu dzikiego, zachorowały bardziej niż zwierzęta nieszczepione, w niektórych przypadkach śmiertelnie [38].
3. Implikacje dla lekarzy i pacjentów
Chociaż producenci szczepionek i organy regulacyjne są świadomi ryzyka wzmocnienia choroby przez przeciwciała, ta możliwość nie została odpowiednio uwzględniona w badaniach klinicznych żadnej ze szczepionek COVID-19.
FDA zauważyła, że firma Pfizer „zidentyfikowała nasiloną chorobę związaną ze szczepionką, w tym nasiloną chorobę układu oddechowego związaną ze szczepionką, jako istotne potencjalne ryzyko” [23]. EMA podobnie uznała, że „wzmocniona choroba układu oddechowego związana ze szczepionką” była „ważnym potencjalnym ryzykiem…, które może być specyficzne dla szczepienia przeciwko COVID-19”.
Dlaczego żaden organ regulacyjny nie starał się wykluczyć takich zagrożeń przed wydaniem zezwolenia na zastosowanie w sytuacjach awaryjnych, jest pytaniem otwartym, które mogą zadać wszyscy lekarze i pacjenci. Dlaczego organy nadzoru medycznego nie zbadały odkrycia, że duże cząsteczki szczepionki przenikają przez ściany naczyń krwionośnych, dostając się do krwioobiegu i stwarzając ryzyko krzepnięcia krwi i nieszczelności naczyń, jest ponownie otwartym pytaniem.
Fakt, że wprowadzenie szczepionki rozpoczęło się, zanim profil immunologiczny szczepionek SARS-CoV-2 i COVID-19 został odpowiednio określony, jest symptomem pospiesznego i wysoce upolitycznionego podejścia do zatwierdzania i regulacji szczepionek COVID-19. Podobnie jak brak badań klinicznych oceniających bezpieczeństwo zastrzyków przypominających COVID-19.
W tym kontekście do lekarzy i pacjentów należy przestrzeganie umowy społecznej relacji lekarz-pacjent oraz wzięcie w swoje ręce ostrożności medycznej i bezpieczeństwa pacjenta.
Światowe Stowarzyszenie Lekarzy, Deklaracja Genewska, przyrzeczenie lekarza stwierdza [39]: „Zdrowie i dobre samopoczucie mojego pacjenta będą dla mnie najważniejsze. Zachowam najwyższy szacunek dla ludzkiego życia. Swój zawód będę wykonywać z sumieniem i godnością oraz zgodnie z dobrą praktyką lekarską. Szanuję autonomię i godność mojego pacjenta. Nie wykorzystam mojej wiedzy medycznej do naruszania praw człowieka i swobód obywatelskich, nawet pod groźbą”.
Bibliografia:
1. Open VAERS, (2021) VAERS COVID vaccine data.
2. Open VAERS, (2021) All deaths reported to VAERS by year
3. Doctors for Covid Ethics, (2021) Doctors for COVID Ethics: letters.
4. Doctors for Covid Ethics, (2021) Rebuttal letter to European Medicines Agency from Doctors for Covid Ethics, April 1, 2021.
5. Bhakdi, S. et al. (2021) Letter to Physicians: Four New Scientific Discoveries Regarding COVID19 Immunity and Vaccines—Implications for Safety and Efficacy.
6. Doctors for Covid Ethics, (2021) Leaky Blood Vessels: An Unknown Danger of COVID-19
Vaccination.
7. Le Bert, N. et al. (2020) SARS-CoV-2-specific T cell immunity in cases of COVID-19 and SARS, and uninfected controls. Nature 584:457-462
8. Tarke, A. et al. (2021) Impact of SARS-CoV-2 variants on the total CD4+ and CD8+ T cell
reactivity in infected or vaccinated individuals. Cell reports. Medicine 2:100355
9. Grifoni, A. et al. (2020) Targets of T Cell Responses to SARS-CoV-2 Coronavirus in Humans with COVID-19 Disease and Unexposed Individuals. Cell 181:1489-1501.e15
10. Mateus, J. et al. (2020) Selective and cross-reactive SARS-CoV-2 T cell epitopes in unexposed humans. Science 370:89-94
11. Sekine, T. et al. (2020) Robust T Cell Immunity in Convalescent Individuals with Asymptomatic or Mild COVID-19. Cell 183:158-168.e14
12. Ioannidis, J.P.A. (2020) Infection fatality rate of COVID-19 inferred from seroprevalence data. Bull. World Health Organ. -:BLT.20.265892
13. Ioannidis, J.P.A. (2020) Global perspective of COVID‐19 epidemiology for a full‐cycle pandemic. Eur. J. Clin. Invest. 50:x-x
14. Ioannidis, J.P.A. (2021) Reconciling estimates of global spread and infection fatality rates of COVID‐19: An overview of systematic evaluations. Eur. J. Clin. Invest. 5:e133554
15. Ogata, A.F. et al. (2021) Circulating SARS-CoV-2 Vaccine Antigen Detected in the Plasma of mRNA-1273 Vaccine Recipients. Clin. Infect. Dis. -:x-x
16. Amanat, F. et al. (2021) SARS-CoV-2 mRNA vaccination induces functionally diverse antibodies to NTD, RBD and S2. Cell -:x-x
17. Wisnewski, A.V. et al. (2021) Human IgG and IgA responses to COVID-19 mRNA vaccines. PLoS One 16:e0249499
18. Gallais, F. et al. (2021) Intrafamilial Exposure to SARS-CoV-2 Associated with Cellular Immune Response without Seroconversion. Emerg. Infect. Dis. 27:x-x
19. Magro, C.M. et al. (2020) Docked severe acute respiratory syndrome coronavirus 2 proteins within the cutaneous and subcutaneous microvasculature and their role in the pathogenesis of severe coronavirus disease 2019. Hum. Pathol. 106:106-116
20. Magro, C.M. et al. (2021) Severe COVID-19: A multifaceted viral vasculopathy syndrome. Annals of diagnostic pathology 50:151645
21. Polage, C.R. et al. (2015) Overdiagnosis of Clostridium difficile Infection in the Molecular Test Era. JAMA internal medicine 175:1792-801
22. Anonymous, (2021) Overdiagnosis of Clostridium difficile.
23. Palmer, M. et al. (2021) Expert evidence regarding Comirnaty (Pfizer) COVID-19 mRNA Vaccine for children.
24. Anonymous, (2020) SARS-CoV-2 mRNA Vaccine (BNT162, PF-07302048) 2.6.4 Summary
statement of the pharmacokinetic study [English translation].
25. Palmer, M. and Bhakdi, S. (2021) The Pfizer mRNA vaccine: Pharmacokinetics and Toxicity.
26. Public Health England, (2021) SARS-CoV-2 variants of concern and variants under investigation in England.
27. Bhakdi, S. and Tranum-Jensen, J. (1978) Molecular nature of the complement lesion. Proc. Natl. Acad. Sci. U. S. A. 75:5655-5659
28. Tranum-Jensen, J. et al. (1978) Complement lysis: the ultrastructure and orientation of the C5b-9 complex on target sheep erythrocyte membranes. Scandinavian journal of immunology 7:45-6
29. Magro, C. et al. (2020) Complement associated microvascular injury and thrombosis in the pathogenesis of severe COVID-19 infection: A report of five cases. Transl Res 220:1-13
30. Greinacher, A. et al. (2021) Thrombotic Thrombocytopenia after ChAdOx1 nCov-19 Vaccination. N. Engl. J. Med. -:x-x
31. Lee, E. et al. (2021) Thrombocytopenia following Pfizer and Moderna SARS-CoV-2 vaccination. Am. J. Hematol. -:x-x
32. Malayala, S.V. et al. (2021) Purpuric Rash and Thrombocytopenia After the mRNA-1273
(Moderna) COVID-19 Vaccine. Cureus 13:e14099
33. Tarawneh, O. and Tarawneh, H. (2021) Immune thrombocytopenia in a 22-year-old post Covid-19 vaccine. Am. J. Hematol. 96:E133-E134
34. Tirado, S.M.C. and Yoon, K. (2003) Antibody-dependent enhancement of virus infection and disease. Viral immunology 16:69-86
35. Tseng, C. et al. (2012) Immunization with SARS coronavirus vaccines leads to pulmonary
immunopathology on challenge with the SARS virus. PLoS One 7:e35421
36. Weingartl, H. et al. (2004) Immunization with modified vaccinia virus Ankara-based recombinant vaccine against severe acute respiratory syndrome is associated with enhanced hepatitis in ferrets.
J. Virol. 78:12672-6 37. Czub, M. et al. (2005) Evaluation of modified vaccinia virus Ankara based recombinant SARS vaccine in ferrets. Vaccine 23:2273-9
38. Bolles, M. et al. (2011) A double-inactivated severe acute respiratory syndrome coronavirus vaccine provides incomplete protection in mice and induces increased eosinophilic proinflammatory pulmonary response upon challenge. J. Virol. 85:12201-15
39. World Medical Association, (2017) WMA Declaration of Geneva.
Autorzy i podpisani:
Sucharit Bhakdim MD, profesor emerytowany mikrobiologii medycznej i immunologii, były przewodniczący Instytutu Mikrobiologii Medycznej i Higieny, Johannes Gutenberg University of Mainz (lekarz i naukowiec) – to jeden z najsłynniejszych lekarzy i naukowców niemieckich.
Dr Marco Chiesa MD FRCPsych, konsultant psychiatra i profesor wizytujący, University College London (lekarz) (Wielka Brytania i Włochy)
Dr C Stephen Frost BSc MBChB Specialist in Diagnostic Radiology, Sztokholm, Szwecja (lekarz) (Wielka Brytania i Szwecja)
Dr Margareta Griesz-Brisson, konsultant neurolog i neurofizjolog (studiowała medycynę we Freiburgu w Niemczech, specjalizowała się w neurologii na New York University, stypendium w neurofizjologii w Mount Sinai Medical Center w Nowym Jorku; doktor nauk farmakologicznych ze szczególnym uwzględnieniem chorób przewlekłych neurotoksykologia niskiego poziomu i wpływ czynników środowiskowych na zdrowie mózgu), dyrektor medyczny The London Neurology and Pain Clinic (Medical Doctor and Scientist) (Niemcy i Wielka Brytania)
Dr n. Med. Martin Haditsch, specjalista (Austria) w dziedzinie higieny i mikrobiologii, specjalista (Niemcy) w dziedzinie mikrobiologii, wirusologii, epidemiologii / chorób zakaźnych, specjalista (Austria) w chorobach zakaźnych i medycynie tropikalnej, dyrektor medyczny, TravelMedCenter, Leonding, Austria, medycyna Dyrektor, Labor Hannover MVZ GmbH (lekarz i naukowiec) (Austria i Niemcy)
Profesor Stefan Hockertz, profesor toksykologii i farmakologii, zarejestrowany w Europie toksykolog, specjalista w dziedzinie immunologii i immunotoksykologii, dyrektor generalny tpi consult GmbH. (Naukowiec) (Niemcy)
Dr Lissa Johnson, BSc, BA (Media) MPsych (Clin) PhD, psycholog kliniczny i behawiorysta, specjalista w zakresie społecznej psychologii okrucieństwa, tortur, przemocy zbiorowej i propagandy, były członek organizacji zawodowej Grupa doradcza ds. Interesu publicznego (psycholog) ( Australia)
Profesor dr Ulrike Kämmerer, profesor nadzwyczajny eksperymentalnej immunologii rozrodu i biologii nowotworów na Oddziale Położnictwa i Ginekologii Szpitala Uniwersyteckiego w Würzburgu, Niemcy, Z wykształcenia wirusolog molekularny (dyplom, doktorat) i immunolog (habilitacja), pozostaje zaangażowany w aktywne laboratorium badania naukowe (biologia molekularna, biologia komórkowa (naukowiec) (Niemcy)
Profesor nadzwyczajny Michael Palmer MD, Department of Chemistry (studiował medycynę i mikrobiologię medyczną w Niemczech, wykładał biochemię od 2001 r. Na obecnym uniwersytecie w Kanadzie; koncentruje się na farmakologii, metabolizmie, błonach biologicznych, programowaniu komputerowym; badania eksperymentalne koncentrują się na toksynach bakteryjnych i antybiotykach) ( Daptomycyna); napisał podręcznik na temat farmakologii biochemicznej, University of Waterloo, Ontario, Canada (Medical Doctor and Scientist) (Kanada i Niemcy)
Profesor dr Karina Reiss, profesor biochemii, Christian Albrecht University of Kiel, Expertise in Cell Biology, Biochemistry (Scientist) (Niemcy)
Profesor Andreas Sönnichsen MD, Profesor Praktyki Ogólnej i Medycyny Rodzinnej, Wydział Praktyki Ogólnej i Medycyny Rodzinnej, Centrum Zdrowia Publicznego Uniwersytetu Medycznego w Wiedniu (Lekarz) (Austria)
Dr Wolfgang Wodarg, specjalista chorób wewnętrznych płuc i oskrzeli, higieny i medycyny środowiskowej, epidemiologii i zdrowia publicznego; Honorowy Członek Zgromadzenia Parlamentarnego Rady Europy i były przewodniczący Komisji Zdrowia Zgromadzenia Parlamentarnego Rady Europy; były poseł do niemieckiego Bundestagu; Inicjator i rzecznik komisji „Etyka i prawo we współczesnej medycynie”; Autor i wykładowca uniwersytecki (lekarz) (Niemcy)
Dr Michael Yeadon BSc (Joint Honours in Biochemistry and Toxicology) PhD (Pharmacology), były wiceprezes i dyrektor naukowy ds. Alergii i układu oddechowego, Pfizer Global R&D; Współzałożyciel i dyrektor generalny Ziarco Pharma Ltd .; Niezależny konsultant (naukowiec) (Wielka Brytania)
Autor; Roman Pleszyński
Zdjęcia; Pixabay
____________________________
